Op huttentocht met Heidi

Als je werk dag in dag uit bestaat uit thuiswerken vanachter je laptop. Als je eigenlijk berggids of boswachter had willen zijn maar dat omwille van geld en gemak toch maar niet geworden bent. En als je elke kans aangrijpt om buiten te zijn, dan kun je in de zomer niet anders dan jezelf een outdoor avonturier wanen. En dat kan fantastisch in de heerlijke ongerepte bergen. Wij maakten een huttentocht in de hoge bergen boven het Virgental in Oostenrijk en zagen Heidi.

Waar het allemaal begon

Sinds mijn vroege jeugd kwam ik met mijn ouders al in de bergen. Elke zomer trokken we er op uit om in één van de Alpenlanden te kamperen en vanuit ons ‘basecamp’ huttentochten te maken. Mijn broertje en ik vonden het fantastisch. Klauteren op de rotsen, spelen in de sneeuw, kijken hoe snel je naar beneden kunt rennen, slapen in eenvoudige berghutjes onder de heldere sterrenhemel. Hopelijk zag je voor het slapen gaan het silhouet van een steenbok tegen de ondergaande zon. Hoog op de majestueuze rotsen.

Het klinkt romantisch en dat was het ook. Sterker nog, dat is het nog steeds. Nu ben ik niet langer het spelende kind maar de vader die op zoek gaat naar diezelfde romantiek voor mijn eigen kinderen. Speurend naar het kneuterigste hutje met het lekkerste Bergsteiger essen. De sneeuwmannetjes langs het pad. De spannende klim langs kabels en haken. Hopelijk zeggen ze dan later….’sinds mijn vroege jeugd kwam ik met mijn ouders….’

Plannen

Dit jaar zou het derde jaar worden dat we als gezin een huttentocht gingen maken. Elk jaar zijn de kleintjes iets minder klein en mogen de etappes wat langer zijn en kan er een extra nachtje bij. Ik schatte in dat vijf dagen in het hooggebergte met vier overnachtingen moest kunnen. Daarbij was mijn stelregel dat elk etappe in drie uur haalbaar moest zijn. Dat biedt voldoende tijd om onderweg te spelen in riviertjes, sneeuwballen te gooien of het onvermijdelijke ‘ik wil niet meer ik doe helemaal niets meer’ moment te overbruggen. Als er energie over is, kunnen een extra topje of omweggetje aan de route worden toegevoegd. Niet elk gebied heeft deze mogelijkheid. Vaak zijn etappes tussen hutten langer. Of je komt onderweg traverses tegen die, zeker bij matige condities zoals regen of sneeuw, lastig zijn. Oostenrijk is wat dat betreft erg toegankelijk.

Het hemelse Virgental

Het nodige Google werk bracht me op het Virgental. De bergflank aan de zuidkant van het dal biedt precies wat ik zoek. Relatief veel hutjes op korte afstand van elkaar. Het type hutjes zoals ik ze graag zie: comfortabel maar geen luxe hotels. En de totale  afwezigheid van liften. Los van het feit dat ze het uitzicht verzieken (ik vergeet gemakshalve even dat ik ook graag ski) verandert de sfeer in een hut ook als de helft met de lift omhoog komt. Als je tenslotte met enige regelmaat ook nog op de machtige toppen van de Grossvenediger en Grossglockner uitkijkt, weet je dat je goed zit.

Dag 1: Lasnitzen Hüttte

Wij parkeren onze auto achter in het dal in Prägraten am Grossvenediger. We duwen een stevig brunch naar binnen en lopen in enkele uren naar onze eerste stop, de Lasnitzen Hütte op 1.900 meter. Prima tochtje om in te lopen. Het is rustig in de hut. Het watertappunt in de houten spoelbak buiten kabbelt rustig. We drinken relaxed een biertje op de eerste dag en ’s avonds eten we Speckknödel met goulash. Oh, sweet memories! De jeugd is overigens minder enthousiast over mijn culinaire jeugdsentiment.

Dag 2: spelen in een bergmeer

Dag twee leidt ons over een prachtige Höhenweg met dito uitzichten naar de Bergerseehütte. We hoeven weinig te stijgen en dat is vaak goed voor de moraal. De zon straalt aan de hemel en onderweg wijs ik Edelweiss aan. De hut ligt, what’s in a name, aan een meertje. En dat valt in goede aarde. Terwijl mijn geliefde en ik ons ontfermen over Apfelstrudel en koffie springen zoon- en dochterlief in de plomp. Die is natuurlijk ijzig koud en het water wordt al snel verruild voor het sneeuwveld verderop. Zo idyllisch had ik het allemaal gepland. En het werkt ook nog.

Aan het einde van de middag komen de laatste gasten vanaf een hoge pas naar beneden geploeterd. Het ziet er indrukwekkend uit wat daar in de verte op ons ligt te wachten. Maar eerst slapen. Deze avond liggen we op een kamer met andere wandelaars. Vroeger hadden we dat altijd, de luxe van een privé kamer bestond amper. Het slaapt vaak wat onrustig. De dame van het stel was van top tot teen verbrand en stond elk half uur naast haar bed om d’r handen in een kommetje melk te koelen. Ook dat is het bergleven.

Dag 3: Lasörlinghütte

Het voordeel van ruim plannen is dat je ’s ochtends niet voor dag en dauw hoeft op te staan en om 8.00 uur bepakt en bezakt op weg moet. We ontbijten dan ook in alle rust, nemen ’s ochtends de tijd voor een extra bakkie en vertrekken pas als iedereen het pand heeft verlaten. De pas waar we overheen moeten heeft werkelijk alles in zich wat hiken in de bergen zo gaaf maakt voor kinderen. En stiekem ook voor mezelf. We stijgen over een sneeuwveldje, langs morenen die verraden dat hier vroeger een gletsjer lag naar een prachtig plateau. Alwaar een rivier zich breed meanderend leent voor uitgebreid speelplezier. Alvorens ze zich met luid geraas in de diepte stort (juist, de bron van het bergmeer bij de hut). Niets is lekkerder dan het frisse, zuivere bergwater in je gezicht en over je blote voeten. We nemen de tijd, het kan.

Hou je vast!

Her en der is de route goed steil en zijn de rotsen uitgerust met staalkabels om je aan vast te houden. Ik ben nooit zo’n fan van die dingen. Niet zelden zijn ze oud en gerafeld wat lelijke wonden aan je handen kan opleveren. Niet voor niets draag je bij een ‘via ferrata’ vaak speciale handschoentjes om dat te voorkomen. Als je probeert om niet met je handen over de kabels te glijden, kun je de meeste ellende wel voorkomen. En met de hele bubs klimmen en klauteren we op en neer. Over een groot veld vol rotsblokken dalen we het laatste stuk af naar de hut van vandaag.

Heidi op de alm

De hut blijkt werkelijk waar een sprookjeslocatie te zijn. Aan drie kanten weet de hut zich omringd door prachtige bergkammen. ’s Avonds speelt de ondergaande zon daar met de bergtoppen. Soms zijn het net likkende vlammen, soms dieprood tot lichtgeel diffuus licht. Aan de vierde zijde opent zich een fenomenaal uitzicht over de besneeuwde toppen in de verte. Dat de waardin ‘Heidi’ heet maakt het af. Alsof je zo de romans van Johanna Spyri uit einde 19e eeuw inloopt. Daarin wordt verhaalt over het weesmeisje Heidi dat opgroeit bij haar opa op de alm. Velen zullen zich de latere tekenfilms herinneren. Dat om de hut heen koeien met grote klingelende bellen om hun nek grazen, versterkt dat beeld alleen maar. De bergromanticus kan hier z’n hart ophalen.

 

Dag 4: Zupalseehütte

Op weg naar onze laatste overnachting. De dag brengt een ontspannen tochtje. Geen spannende traverses of pittige klimmetjes. Wel relaxed stappen door bergweides. Mooi gesitueerd in de kom van een bergketen, staat een klein boerderijtje waar we een eenvoudige lunch nuttigen. Alle producten zijn vers van het land, inclusief vlees, worst en reuzel. De kinderen vragen zich af waarom je dat op je brood zou smeren. Met vlierbloesemlimonade wordt het geheel weggespoeld.

Ruim op tijd bereiken we de hut. Ook hier biedt een bergmeertje vertier. Voor mij biedt het de kans om nog een topje mee te pakken. De competitiedrang komt weer in me boven. Met alleen het hoogstnodige in een rugzakje stap ik op het pad dat leidt naar de Zupalkogel op 2720 meter. Anderhalf uur naar boven en 45 minuten terug naar de hut aldus de bordjes. Ik doe het in 30 minuten heen en 18 minuten terug. Goed voor de moraal! :).

Verkeersongeluk

In de namiddag aanschouwen we nog een klein ongeluk. Eén van de jongens die in de hut werkte, moest op zijn crossmotor uitwijken voor een bergmarmot. De motor verdween in de diepte, hijzelf kwam er met een aantal flinke wonden vanaf. Gemotoriseerd bevoorraden van de hut is handig maar niet zonder gevaar blijkt maar weer eens.

Dag 5: terug naar de bewoonde wereld

Het leven op hoogte zit er op. Met een uurtje dalen staan we aan het begin van een privéweg. Daar pakken we een taxibusje, geregeld door de hut, om ons de saaie en lange afdaling naar het Virgental te besparen. Voldaan stappen we in de auto. Wat een topervaring was deze huttentocht in het Virgental. In mijn hoofd plan ik al de tocht voor volgend jaar.

Disclaimer
Hoewel de bergketen aan de zuidzijde van het Virgental bijzonder goed te doorkruisen is, kent bergwandelen altijd risico’s. Bereid je daarom goed voor. Informeer naar de weersomstandigheden. Zorg dat je uitrusting op orde is. Denk o.a. aan goede wandelschoenen, kleding voor elk weertype, voldoende eten en drinken, een EHBO kit. Sommige passsages vragen ’trettsicherheit’. Oftewel: wees niet bang voor een afgrond of ruiger terrein. Het verdient de aanbeveling om op voorhand slaapplaatsen in de hut te reserveren. Veel inspiratie en waardevolle kennis doe je op bij de NKBV.