Tussen Kunst en Klimmen

In Nederland is het aantal gebieden om in de vrije natuur te klimmen vrij beperkt. Of preciezer gesteld: die zijn er niet. Niet verwonderlijk want voor klimmen heb je bergen, of op z’n minst rotsen, nodig en die hebben wij niet. Spijtig maar wij moeten het dus elders zoeken. Mijn oog viel op Avalonia. Klinkt dat niet sprookjesachtig?

Drie uurtjes rijden

Een aantal keren per jaar trek ik er met een handvol klimmers op uit om het vele oefenen in de boulderhal toe te passen op echte rotsen. Fontainebleau is daarvoor een zeer geschikte plek (zie Boulderen in Bleau). Maar ook dichter bij huis blijken er mogelijkheden te zijn. Ik werd gewezen op het Duitse Avalonia, een relatief klein en onbekend klimgebied in Herdecke, dat vlak onder Dortmund ligt. Vanaf mijn woonplaats Rotterdam is dit binnen 3 uur aan te rijden. Ik had nog nooit van dit oord gehoord en een goed overzicht van het gebied blijkt niet zo makkelijk te vinden op het wereldwijde web. Een plaatselijke klimvereniging bood echter hulp. Ze wezen mij op een goede parkeerplek en drukten me op het hart om ter plekke op zoek te gaan naar Daniel Pohl. In het weekend verkoopt hij topo’s van het gebied en legt je uit hoe één en ander in elkaar steekt. “Zoek Daniel” werd me nogmaals licht dwingend aangeraden.

Avalonia Cave

Na een paar uurtjes 100 km/u rijden in Nederland en voor de fun nog even 200+ op de Duitse Autobahn parkeerden we onze auto’s op een parkeerplaatsje midden in het bos. Een korte hike van 25-30 minuten later bevonden we ons midden in Avalonia. Terwijl Chris in zijn eagerness al aan de eerste wand hangt, ga ik eens op zoek naar deze Daniel. Ik ben wel benieuwd wie ik ga ontmoeten. Navraag bij de eerste de beste persoon die ik tegenkom, leert dat Daniel resideert in the Avalonia Cave. Het verhaal wordt steeds beter. Na 10 minuten zwerven over rotsen, omgevallen bomen en kunstig aangelegde trappetjes vind ik the Cave en daarmee Daniel.

Wonderlijke geschiedenis

Avalonia blijkt een wonderlijke geschiedenis te hebben. Het gebied is geheel ‘klim klaar’ gemaakt door de kleurrijke figuur Daniel Pohl. Hij heeft in de loop der tijd eigenhandig vele meters rots ontdaan van begroeiing, los zittende stenen verwijderd, kunstmatige plateaus aangelegd waar je crashpads neer kunt leggen en het geheel bewegwijzerd. In zijn handgetekende topografie van het gebied zijn alle rotspartijen opgetekend inclusief de routes en bijbehorende routewaardering (moeilijkheidsgraad). En er is meer. Hij bouwde zijn eigen amfitheater waar voorstellingen worden gehouden, voorzag het gebied van houtsculpturen en creëerde plekken waar je een slaapzak en matje kunt neerleggen om de nacht door te brengen.

Steenkolen Engels

Daniel oogt op het eerste gezicht sjofel. In een gerafeld shirt, dito broek en op de allergoedkoopste Decathlon klimschoenen kijkt hij je vanonder zijn borstelige wenkbrauwen aan. “Bist du der Daniel?”. “Joa, bin Ich”. In mijn allerbeste Duits knoop ik een gesprek aan en vraag of ik een topo kan kopen bij hem. Dat kan. Wel het vriendelijke verzoek of ik Engels wil spreken. Deze Duitser spreekt liever Engels dan Duits zegt ie. Ik vind het prima en in steenkolen Engels start hij vervolgens een lezing over zijn levenswerk. Ik ben echter enigszins ongeduldig om te beginnen met klimmen en kap het gesprek een beetje af om met mijn nieuw verkregen topo richting de klimcrew te lopen om dat te doen waar we voor kwamen: klimmen. Maar Daniel is nooit ver en niet veel later ontmoet hij ook de rest van het gezelschap.

Dansen op de wand

Daniel blijkt afgestudeerd te zijn aan de dansacademie en zijn droom is om te leven van dans. Maar de maatschappij heeft geen oog voor de schoonheid van de edele kunst der dans en na vele omzwervingen richtte hij daarom Avalonia op. Hier heeft hij een klein klimmersparadijs gemaakt. Maar eigenlijk interesseert klimmen hem helemaal niets. Over dansen op de wand daarentegen is hij uitermate gepassioneerd. Lichtvoetig toont hij ons hoe hij sierlijke pasjes maakt op de rots. Klimmen is kunst maar alleen als je kunst op 1 zet en dan pas het klimmen. Ondanks zijn, naar eigen zeggen, totale gebrek aan liefde voor de klimsport, is hij wel van zins binnenkort een tweede gebied te openen.

En de rest van zijn betoog

En dan volgt een beschouwing op het leven, de samenleving en de dans. Gevolgd door een uitgebreid betoog over zijn aversie voor andere klimgebieden zoals Fontainebleau en de vraag om geen reclame te maken voor dit gebied. Want commercie is…tsja…niet oké maar hij leeft er wel van. Als hij hoort dat ik consultant bent trekt hij een vies gezicht en laat duidelijk merken dat ‘al dat financiële’ hoogst verderfelijk is. Om vervolgens moeiteloos van de hak op de tak uitleg te geven over het amfitheater. Daniel zit hier helemaal oké.

Grot in grot uit

Al schrijvende zou ik bijna vergeten dat Avalonia ook een bijzonder gaaf klimgebied is. Het bestaat veelal uit een soort zandsteen maar voelt keihard met de nodige scherpe randjes. Overal vind je kleine grotten waar de klimroutes in, door en uit lopen. Met veel uitdagende klimbewegingen tot gevolg. De meeste klimmers kunnen zich hier minimaal een dag vermaken. Met routes die lopen van makkelijk (rond de 4+) tot zwaar (7c+ en zelfs een 8a). Zelf kan ik hier nog meer dan voldoende uitdaging vinden en ik kom dan ook zeker terug. Al was het maar om te zien hoe het Daniel vergaat.