3.559 meter omhoog: De Monte Emilius Via Ferrata

Op een zonovergoten dag stap ik samen met mijn klimmaat de auto in voor één van onze eerste serieuze wapenfeiten in een week vol alpiene uitdagingen. We bevinden ons in het Aosta-dal in Noord-Italië. In de jaren ’90 van de vorige eeuw kwam ik in deze regionen nog eens vast te zitten in een berghut nadat immens noodweer alle paden naar beneden had weggespoeld. Daar is vandaag geen sprake van. Ons doel voor vandaag: hoog de bergen in, met een Via Ferrata de Monte Emilius op.

Via Ferrata: bungelen aan metalen kabels

Een Via Ferrata is een variant van de klimsport die relatief weinig kennis van zekertechnieken van je verlangt. Je klautert en klimt langs staalkabels die het Italiaanse leger in het verre verleden aanlegde  om haar troepen door het hooggebergte te kunnen verplaatsen. Met een Via Ferrata set zeker je jezelf aan deze kabels. Op deze manier kun je traversen op grote hoogte bedwingen die je als wandelaar niet lukken. Tredzekerheid en gebrek aan hoogtevrees zijn wel belangrijke voorwaarden. Weet wat je doet!

Alles meegenomen?

Bepakt en bezakt stappen we de parkeerplaats af in Pila. De materiaalcheck hebben we nog één keer doorlopen op het houten bankje naast de kerk. Klimgordel, check. Via Ferrata set, check. Lifeline, check. Helmen, check. Carabiners, check. We kunnen.

Op naar Chalet Peccoz

Na een korte zoektocht, in Italië lijkt bewegwijzering er volledig willekeurig wel of niet te zijn, lopen we al snel door bloeiende alpenweides. Het tempo zit er lekker in; we vreten hoogtemeters in deze eerste fase van de tocht. Thuis hebben we gepuzzeld op de routes die we deze week willen volbrengen. Voor vandaag staat de aanlooptocht naar Chalet Peccoz op de planning, waar we willen overnachten. Morgen willen we vervolgens de uitdagende Via Ferrata rondom de Monte Emilius volbrengen. Het zou anders lopen.

Weidse vergezichten op de Monte Emilius

Bij twijfel, toch niet doen…

Op zo’n 2400 meter hoogte komen we een gezelschap van Duitse klimmers tegen. Zij komen van boven, wat de mogelijkheid biedt om naar de condities op de berg te vragen. Die blijken teleurstellend. De sneeuw is nog niet weg en de staalkabels liggen verstopt onder sneeuw en ijs. Om de route te slechten moet je op een deel van de route zelf ankers bouwen en met touwen een eigen zekerlijn aanleggen. En ons klimtouw ligt nog in de auto… Daarom maken we met pijn in het hart de keuze om van de gewenste route af te zien: te gevaarlijk. We buigen ons over de kaart voor een alternatief.

Puur geluk op 2800 meter hoogte

We besluiten om via de zuidkant omhoog te gaan en te overnachten in het onbemande bivak vlak onder Colle Garin op 2800 meter. Daar slapen we in een hutje ter grote van een klein uitgevallen bouwkeet. We zijn helemaal alleen op de wereld. Tandenpoetsen in een bergbeekje, een klein vuurtje van sprokkelhout, puur geluk. Morgen doen we een alternatieve Via Ferrata.

Heel even slikken…

De volgende dag struinen we door sneeuwveldjes en ontluikende bloemenweides richting Col Tsa Setsé waar onze Via Ferrata start. Als het pad ophoudt en de staalkabels zich aandienen boven gapende dieptes van honderden meters, voelen we toch een lichte spanning. We hangen onze gear om en haken in op de eerste kabel. Na een aantal onzekere eerste stapjes, valt de rust over ons en genieten we ruim een uur lang van geniale vergezichten, spectaculaire dieptes en gave klimpassages.

De Via Ferrata naar de top van de Monte Emilius

Moe en voldaan keren we laat in de middag na een pittige afdaling over puinhellingen terug bij de auto. We komen nog eens terug om ons oorspronkelijke plan uit te voeren. Want wat is dit stukje Italiaans hooggebergte gaaf!