Op Bali naar jezelf zoeken; een hipsterhandleiding

Als fucking hipster ontkom je er niet aan. Je bent ergens mid-30 en dan beginnen de vragen te komen. Is dit wel de baan die ik wilde? Gaat mijn carrière überhaupt ergens heen? En mijn leven!? Hoe zit het met mijn dromen? En moet ik meer kralenkettinkjes dragen? En dan ga je jezelf zoeken op Bali. Want uiteindelijk is dat grofweg net zo cliché (daarmee niet onjuist of slecht!) als alle vragen die ik hiervoor stelde.

De zonsondergangen op Bali; ideale achtergrond tijdens wat soulsearching.

Bali. Waarom ook weer?

In mijn geval omdat ik geen woord Spaans spreek, waardoor alle opties ten zuidwesten van Europa grofweg afvallen (hoe ga je jezelf vinden, als je jezelf niet eens verstaanbaar kunt maken?), Afrika mij persoonlijk niet trekt (kom maar door met je oordelen!), ik een beetje haast moest maken qua beslissingsproces (dagenlang ‘Floortje naar ‘t eind van de wereld’ kijken om die ene plek die vinden die precies bij mijn labiele persoonlijkheid past zat er dus niet in) en ik goed weer wilde in de maanden maart/april (dus Italië viel af, daar zelfs voor mij geen hoeveelheid pasta en pizza een schrijnend gebrek aan zon kan goedmaken). Dus Bali. Een verdomd mooi eiland grofweg ingericht voor massatoerisme, spotgoedkoop, met vriendelijke mensen die allemaal een poging doen om Engels te spreken en lijken te leven om het je zo makkelijk mogelijk te maken. En een eiland waar je als eenzame reiziger niet de enige bent, wat al gauw een band zou moeten scheppen. Spiritueel ook, met veel tempels en yogastudio’s, dus ook dat aspect is gecoverd. Een vrolijke 18 uur in het vliegtuig brengt je er al, dus waar wacht je op!

Maar waar ga je dan precies naar op zoek?

Als eenzame reiziger zocht ik drie dingen. Rust, zo nu en dan wat aanspraak en Mooie Dingen Zien. Dat zou mijn zoektocht naar de ideale hoeveelheid kralen en mijn volgende carrièrestap vooruithelpen. Ik kwam er alleen  snel achter dat de eerste twee doelen op licht gespannen voet met elkaar staan.

Je vindt al gauw natuurschoon als je jezelf zoekt op Bali.

En waar kun je dan slapen op Bali?

Ik had besloten dat ik een basisniveau aan luxe wilde, dus ik ging niet in dorms liggen. Zelfs niet als ze €3 per nacht kosten (ik maak hier geen grap). Dat mag je jezelf gewoon gunnen als je ouder dan 30 geworden bent en een baan in plaats van een bijbaan hebt. Niet dat je hier een stukje plastic van platinum moet meenemen om goed gepamperd te worden; integendeel. €20 koopt je al aardig schaamteloze luxe. Probleem daarmee is dat aanspraak vinden lastiger wordt. Sociaal contact op vakantie is nou eenmaal makkelijker gemaakt op plekken waar mensen bij elkaar komen en elkaars bedenkelijke lichaamsgeur delen. Mijn keuze voor tweepersoonskamers leverde me wel weer de nodige rust op. Puntje voor rust, minpuntje voor sociaal contact.

Bintangs dan maar?

Dus dan maar de kroeg in. Biertje kopen, muziekje erbij; daar vind je vast je lotgenoten! Puntje daarbij is dat je met een beetje pech ‘die oudere kerel bent die in z’n eentje aan de bar staat te drinken en naar veel te jonge vrouwen staat te kijken’ (aan dat laatste doe je hoe dan ook niks). Dat maakt je niet bepaald een aantrekkelijke conversatiepartner voor beide geslachten. Laten we het er maar op houden dat ik mezelf niet aan de bar vond. Allang blij. Scheelt katers. Weer een puntje voor rust, voor sociaal contact begint ‘t er slecht uit te zien.

Het mooiste uitzicht over Bali zie je tijdens de zonsopkomst boven Mount Batur.

Naar Bali in het hoogseizoen of het laagseizoen?

Wat mij ook niet hielp is dat ik in een periode reisde (maart-april) dat het überhaupt niet druk was. Maakt alles lekker rustig en het geeft je een boel onderhandelingsruimte, maar het is moeilijk waardevol advies over jezelf krijgen als die ene lifechanging personality pas drie maanden later afreist. Sociaal contact; ik geef ’t op. Maar uitgerust!

Dus ik was voor mijn rust op Bali

Ik besloot daarom dat ik voor mijn rust op Bali was. Scheelde een hoop druk en ik kon bijvoorbeeld ook nog lekker bloggen in een vegan-eettentje waar ze moeilijke koffie verkopen, omdat ik toevallig zin had om mezelf af te sluiten en lekker te typen. Da’s ook altijd nog beter dan dat Nederlandse koppel in een van mijn hotels, dat een echtelijke ruzie aangreep om zichzelf drie uur lang te verliezen in drogredenaties…

Je vindt wel een hoop rust in de jungle van Bali.

Rust dus. Wat doe je dan ook weer?

Vooral jezelf geen druk opleggen. Uitslapen is een prima idee. Als je een dag geen zin hebt om die ene must-see once in a lifetime tempel te zien; maakt niet uit. Morgen weer een dag. Of niet. Er zijn vast mensen die er foto’s van gemaakt hebben. Punt is dat je vooral probeert om zo weinig mogelijk activiteiten in een dag te proppen. Da’s namelijk ook wel een voordeel van Bali; zo groot is het niet. En aangezien je, qua reisduur en jetlag, niet voor minder dan 2 weken moet willen afreizen, kom je binnen dit tijdsbestek best aan alle highlights toe. Maar wat kun je dan wel doen, naast uitslapen?

• Massages! Voor minder dan 2 tientjes heb je al een Balinese mevrouw die anderhalf uur aan je lichaam staat te duwen. Top tip; doe je eergevoel een lol en laat die happy endings lekker achterwege. De treurnis…
• Happy hours. Wat ook happy en niet (ofja, minder) treurig is? Iedere bar of restaurant kent happy hours; twee voor de prijs van één cocktail. En jij bent één. Je ziet waar dit heen gaat, toch?
• Op een strand zitten/langs het zwembad liggen. Het is heet op Bali. Zweet staat al op je voorhoofd van ademen alleen. Gun jezelf een middag (hell, maak er een dag van. Nee, twee dagen!) dat je maximale actieradius de afstand is tussen jouw badlaken en het einde van het zwembad of die plek in zee waar je kunt zitten zonder dat het water over je hoofd heen slaat.
• Koop geen buitenlandbundel voor je mobiel. En: vraag eens niet om de WiFi-code in het restaurant. Je weet dat je dit wil, dus doe nou maar gewoon. Weet je nog vroeger? Hoe fijn ’t was dat je telefoon eens niet bewoog als je op vakantie was? In Europa kom je daar niet meer mee weg, maar hier wel. Geniet ervan. Die Instagrampost kun je ook morgenvroeg doen, je volgers vergeven je wel.
• Blijf ook eens een uurtje zitten op een plek die eigenlijk te mooi is en die echt meer aandacht verdient dan een snelle selfie. Je hebt de tijd, dus kijk nou eens goed rond. Of besteed je tijd aan dat ene boek wat je zo interessant leek, maar waar je maar niet aan toekwam omdat je nicht d’r vriendje z’n buurman iets racistisch op Facebook zette en je daarop móest reageren.

Zonsondergang op Nusa Cenigan

Mooie Dingen Zien lukt vanzelf als je jezelf zoekt.

Je kunt uiteraard oldschool met een Capitool of Lonely Planet aan de slag en jezelf de rondte in plannen. Ik had ze wel bij me, maar ik weet achteraf eigenlijk niet precies waarom. Bekeken heb ik ze niet echt. Ik wist per plek waar ik heen ging ongeveer wat ik wilde zien en doen en dat was ’t ook wel zo’n beetje. Maar zoals je aan de foto’s bij deze blogs kunt zien, kwam ik wel aardig aan mijn Mooie Dingen toe. Gevolg is wel dat ik meer miste dan ik zag, die waarheid als een koe die je ook ieder jaar aan het einde van Lowlands opgooit. Wat ik daarmee wil zeggen? Dat dat per definitie waar is. Hoeveel je ook ziet, er zijn altijd dingen die je gemist hebt. Daarmee is je vakantie nooit perfect en dat gaat ‘ie ook nooit worden. Maar ’t ging dus niet om perfectie. Ik zocht mezelf en vond rust. En dat vier kralenkettinkjes om één pols genoeg is, maar drie is beter. Proefondervindelijk vastgesteld en in een laboratorium onderzocht. Lijkt mij al met al toch een aardig resultaat voor drie weken Bali!

Air Panjas hot springs; dat klinkt ontspannend, of niet?