Had je plezier of had je WiFi?

Een kabbelend beekje, 50 shades of groen feller en mooier dan de grasvelden van Camp Nou of Anfield Road bij elkaar opgeteld. Voor mijn neus een kleurige fruitsalade en een kokosnoot met rietje, want ik ben een gekke jongen.  In de sawa’s bewerken de boeren hun land in modderige, afgeragde kloffies. Bali, zoals je Bali op een ansichtkaart zou zetten. En een tafel verder zitten twee, direct als zodanig herkenbare, Nederlandse vrouwen die hier geen flauw benul van hebben. Want ze hebben WiFi.

Voor hen staan 3 blikjes cola. Ze hadden duidelijk geen zin meer om een volledige tweede ronde te bestellen. De een slaat nog harder op haar telefoon dan de ander. Het wil overduidelijk niet lukken. Zou er een aanslag zijn geweest? Ruzie met haar vriendje thuis? Het valt haar duidelijk zwaar.

Ubud Ridgeway Walk

‘Lukt ‘t jou met die app?’
‘Nee, ik kom er ook niet doorheen. ‘T zal wel heel erg druk zijn ofzo.’
‘We zitten hier ook echt in een uithoek.’
‘Wat een gedoe’
‘Je kon het geloof ik ook bij die mensen hier regelen, stond op het menu.’
‘Ja, moet ik dat nu aan hen gaan vragen dan?’
‘’T valt te proberen toch?’
‘Sjesus, ok dan. Ik ga het wel vragen.’

‘Maar de volgende keer ben jij aan de beurt!’ Bijt ze haar vriendin nog na terwijl ze duidelijk geïrriteerd richting een dametje achter een kleine balie beent. Ik ben evenveel in spanning als dat ik geïntrigeerd ben. En mijn spanningslevel zit op niveautje ‘laatste minuut Willem II – NAC, nacompetitie 2015-2016’. Dan weet je ‘t wel.

‘Dit is echt schandalig. Zegt dat wijf tegen me dat hun vaste taxichauffeur druk is op ‘t moment. Ze zei dat ik ‘t maar bij de buren ofzo moest proberen. Maar ze wist ook niet zeker of die dan wel een chauffeur gereed hadden!’

Zie het als een hint.

‘Jezus, hoe komen we nou ooit bij ons hotel!’
‘Dit geloof je toch niet… En dan klagen dat mensen online taxi’s bestellen.’
‘Ja, ‘t hele dorp hangt vol met borden die bijna smeken om dat niet te doen. Maar service leveren, ho maar!’
‘Verdomme, ik had nu aan het zwembad willen en kunnen liggen!’
‘Dit gaat nog wel even duren zo.’
‘We zitten gewoon vast hier…’

Ik reken af en hervat mijn wandeltocht. Voor de warung zie Ik een bord hangen dat aangeeft dat ik na 25 minuten/3 kilometer lopen in de bewoonde wereld ben. Links en rechts zie ik borden die taxi’s aanbieden. Even verderop wordt een Scandinavisch gezin in een busje gehesen. Ik loop verder over de kam van een heuvel. In dalen links en rechts van me stromen kolkende rivieren. Op de hellingen van heuvels zie ik palmbomen en dichtbegroeid oerwoud. Vreemde vogels kwetteren in de lucht. Na 25 minuten ben ik teleurgesteld dat ik weer op de grote weg ben. De tweede persoon die ik zie identificeert zich als taxichauffeur en levert me 10 minuten later bij mijn zwembad af, waar ik met moeë poten de indrukken van me af zwem.

Ik vraag me zo nu en dan nog wel eens af hoe het met deze vrouwen gaat. Zouden ze plezier gehad hebben? Of WiFi? En vooral; zouden ze er nog zitten?